Phiame live in AUSTRIA: 1st story

วันที่ 3 กันยายน 2014
หลงทาง

วันนี่เป็นวันที่สองของการไปโรงเรียน แต่โรงเรียนดันพาไปทัศนศึกษา เดี๋ยวนะ? คือเพิ่งเปิดเทอมนะเธอว์ แต่ก็โชคดีมากเพราะเพื่อนที่นี่ดีมาก แบบช่วยเหลือตลอด เมื่อวานก็มีเข้ามาทักบ้าง บางคนก็ไม่ทัก คิดว่าคงจะอาย เพราะเด็กที่นี่ก็ไม่ใช่เด็กพวกไม่สนใจชาวบ้าน ยิ่งแบบห้องมีแค่ยี่สิบกว่าคน เอ่อๆๆเกริ่นเรื่องเมื่อวานเยอะ เข้าเรื่องเลย
ทัศนศึกษาวันนี้พวกเราต้องไปที่ ORF เหมือนสถานีโทรทัศน์ดังๆของออสเตรียเลย ตั้งอยู่ในเวียนนา เพื่อนๆก็นัดกันว่าไปเจอที่สถานีWestอะไรซักอย่าง ส่วนพวกบ้านใกล้โรงเรียนก็เจอที่สถานีหน้ารรนั่นแหละ เราเองก็บ้านใกล้ เพื่อนในห้องเลยบอกให้มาเจอกันที่สถานีนี้ตอนแปดโมงนะ เพราะรถไฟออก 8.11นาที(ไม่เคยตรง บอกเลย) เราก็โอเค เจอกัน
วันรุ่งขึ้น เรากับโฮสต์(พี่)นั่งรถไฟมาจากสถานีที่บ้าน เราบอกให้พี่ไปโรงเรียนเลย เพราะถ้าเขารอด้วยเดี๋ยวจะสายซะเปล่า เพราะเราแค่รอเพื่อนอยู่ที่สถานี ทีนี้เราก็ยืนรอ มีเด็กๆจนถึงวัยรุ่นรออยู่พอควร เราเข้าใจว่าคงจะไปที่เดียวกันแหละ (น้องๆที่จะไปอย่ามโนเองแบบเรา) แต่ก็คิดอยู่นะ คือเราหาเพื่อนคนนั้นไม่เจอ ที่จริงก็เห็นคนคุ้นๆหน้าแหละแต่ไม่มั่นใจว่าอยู่ห้องเดียวกัน(ฮ่วย) เราพยายามโทรหาเพื่อนคนนั้นก่อนที่รถไฟจะมา(ขอเบอร์ไว้เมื่อวาน)แต่โทรไม่ติด แล้วสิ่งที่เรากลัวก็แล่นมาพร้อมๆกับที่รถไฟจอดหน้าสถานี เราหาเพื่อนคนนั้นไม่เจอ และมันเพิ่งแปดโมงตรง เราก็คิดนะ แบบตายห่าละทำไงดี ถ้าไม่รอจะพลัดกับคนอื่นไหม หรือเขาไปแล้ว หรือเขานัดสถานีอะไร แล้วเราก็เห็นคนนึงหน้าคุ้นๆแต่เรียกแล้วก็ไม่ตอบ แต่เราก็ยังเดินตามเขาไปในรถไฟ(เออ ดีดี มองกลับไปแล้วแบบ โอยฉันโง่มาก) นั่งไปนั่งมาก็ถึงสถานีอะไรไม่รู้ เด็กวัยรุ่น(น่าจะนักเรียน)ลงเต็มเลยลงไปพร้อมกับผู้หญิงที่ทีแรกเราเข้าใจว่าเป็นเพื่อนในห้อง แต่เราคุ้นๆว่าไปเวียนนามันไม่ใช่สถานีนี้นี่ เราก็เลยเดินไปขอความช่วยเหลือจากนักเรียนหญิงสองคน(ทีแรกเข้าใจว่าอยู่รรเดียวกัน) คำถามแรกคือ "เธอๆ อยู่ห้องอะไร" นางทำหน้างงกลับมา เราเริ่มเก็ทละ ไม่น่าจะรรเดียวกันละ ก็เลยถามอีก "อยู่เกรดอะไรอ่ะ" เขาก็ตอบว่าเกรดเจ็ด เอ่อววว สุดท้าย ก็ถามว่าไปโรงเรียนใช่ไหม นางบอกใช่ รรพวกนางอยู่เวียนนา ก็อธิบายไปว่าเราคิดว่าเราหลงทางแบบเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเพิ่งมาออสเตรียได้ไม่นาน จะไปทัศนศึกษาแต่ดันหลง แล้วสองคนนั้นแบบ ดีมาก ช่วยเต็มที่ เอาเบอร์โทรศัพท์ไปโทรให้แต่เพื่อนเราไม่รับ(เออดี) อย่างน้อยก็โทรติดนะเว้ย แหะ แล้วเราก็เพิ่งมารู้ว่าต้องกด + ก่อนเบอร์ คือโง่มานานมาก5555  เราออกสถานีเดียวกับนาง คือแทบจะโทรหาโฮสต์ละ จะบอกว่าหลงในเวียนนา ขอเที่ยวก่อนนะแล้วมารับหน่อย อะไรงี้ แต่แยกกับนักเรียนสองคนนั่นแปปเดียวนางก็วิ่งกลับมาแล้วบอกว่าเพื่อนเราโทรมา นางก็รับสายคุยให้เรียบร้อย สุดท้ายยังไงไม่รู้ นางบอกจะไปส่งเราที่รถราง(ป่ะ มันเป็นรถที่วิ่งเหมือนบัสแต่มีรางเหมือนรถไฟอ่ะ) แล้วเราก็ขึ้น รางบอกสถานีเสร็จสรรพ แค่เราไม่ลงผิดก็พอ ทีนี้พอมีเวลาอยู่บนรถก็ลองโทรหาเพื่อนอีกรอบ คราวนี้โทรติดเฟ้ยยยย เพื่อนเราบอกว่าถ้าถึงก็โทรมา พวกนางยังไม่ถึง คือทุกคนไปซับเวย์ เรามารถไฟจ้า ดีๆ
แล้วก็เจอจนได้ คือลำบากมาก อ่านๆไปอาจจะดูไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่พอหลงเองจริงๆทั้งกลัวทั้งเครียด คือภาษาก็ไม่ค่อยเข้าใจ ติดต่อเพื่อนก็ไม่ได้ หรือจะให้โฮสต์มารับแล้วเพื่อนจะเข้าใจว่าเราหายไปหรือเปล่า แต่ก็โชคดีด้วยแหละที่ไม่ลงตามคนอื่นไป แบบยังฉันก็ต้องเข้าเวียนนาก่อนแน่ๆ
โชคดีมากจริงๆที่เจอคนช่วยตลอด ไม่งั้นคงติดแหงกอยู่ซักที่นั่นแหละ555555
คนที่นี่เขายินดีให้ความช่วยเหลือจริงๆนะ คือประทับใจจริงๆ (แต่ไม่ประทับใจความเป๋อของตัวเอง)

เย่ๆๆๆ นี่อยู่บ้านแล้ว ขนาดขากลับยังหลง ไม่เชิงหลง แต่รถไฟมันดันเปลี่ยนชานชลา เกือบขึ้นรถไฟไปเยอรมันละเนี่ย 555555

จบบันทึกเวิ่นๆวันนี้